Οι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, ειδικά εκείνοι στον κλάδο της φιλοξενίας , έχουν πληγεί περισσότερο από τον κορωνοϊό. Τα μπαρ και τα νυχτερινά κέντρα ήταν μερικά από τα πρώτα που έδωσε εντολή να κλείσουν η κυβέρνηση, με εστιατόρια να ακολουθούν αμέσως μετά. Πολλοί από αυτούς τους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων ενθουσιάστηκαν όταν άκουσαν ότι η κυβέρνηση επεξεργαζόταν ένα πακέτο οικονομικής τόνωσης ύψους 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο έκτοτε εγκρίθηκε και τέθηκε σε νόμο από την περασμένη εβδομάδα.
Ο αρχικός ενθουσιασμός από τους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων στον κλάδο της φιλοξενίας γρήγορα ξεφούσκωσε μόλις επιβεβαιώθηκε ότι θα λάμβαναν πολύ μικρότερο κομμάτι της πίτας τόνωσης από ό,τι ήλπιζαν, ή ειλικρινά, άξιζαν. Οι μικρές επιχειρήσεις στον κλάδο της φιλοξενίας είναι η ενσάρκωση του καπιταλισμού και βασικό στοιχείο της αμερικανικής οικονομίας. Αποτελούν ζωτικό μέρος του ζωτικού του αίματος. Ωστόσο, λιγότερο από το 20% του σχεδίου διάσωσης των 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων κατανεμήθηκε σε αυτούς. Αυτό είναι και άδικο και παράλογο.
Στην καρδιά του πακέτου τόνωσης για τις μικρές επιχειρήσεις βρίσκεται το CARES ACT, ή το Πρόγραμμα Προστασίας Μισθοδοσίας, PPP για συντομία. Το CARES ACT καλύπτει μικρές επιχειρήσεις που διατηρούν το προσωπικό τους στη μισθοδοσία κατά τη διάρκεια της διακοπής λειτουργίας της επιχείρησής τους λόγω πανδημίας. Έχει σχεδιαστεί για να βοηθά στη διατήρηση των επιχειρήσεων με βοήθεια 8 εβδομάδων για ταμειακές ροές προς τις μικρές επιχειρήσεις που διατηρούν τη μισθοδοσία τους κατά τη διάρκεια του κλεισίματος έκτακτης ανάγκης. Από τα συνολικά 2 τρισεκατομμύρια δολάρια του πακέτου τόνωσης έκτακτης ανάγκης, τα 350 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτά έχουν αφιερωθεί στη ΣΔΙΤ.
Η ΣΔΙΤ, ενώ αρχικά είναι δάνειο, μπορεί να μετατραπεί σε επιχορήγηση εφόσον πληρούνται ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές. Ωστόσο, οι κατευθυντήριες γραμμές που ορίζονται στο CARES ACT για να γίνουν επιλέξιμες για τη μετατροπή του δανείου σε επιχορήγηση είναι ιδιαίτερα παράλογες για τον κλάδο της φιλοξενίας, ειδικά για μπαρ, κλαμπ και εστιατόρια. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι μία από τις προϋποθέσεις για τη μετατροπή του δανείου σε επιχορήγηση είναι η ύπαρξη προσωπικού μικρών επιχειρήσεων ίσο με αυτό του κανονικού πλήρως λειτουργικού προσωπικού εντός 8 εβδομάδων. Οι περισσότερες μικρές επιχειρήσεις στον κλάδο της φιλοξενίας δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά αυτό το δάνειο να μην γίνει επιχορήγηση εάν ελπίζουν να παραμείνουν στην επιχείρηση.
Ενώ άλλοι κλάδοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ανταποκριθούν σε αυτήν την απαίτηση, ο κλάδος της φιλοξενίας υπόκειται στην υγεία και την ασφάλεια που πρέπει να αισθάνονται οι άνθρωποι για να ξοδεύουν χρήματα για την επιχείρησή τους. Επιπλέον, αυτές οι απαιτήσεις για τον αριθμό θέσης εργασίας, όπως αναφέρεται στο CARES ACT, πρέπει να πληρούνται μέχρι τον Ιούνιο. Ένας εξαιρετικά παράλογος όρος αν σκεφτεί κανείς ότι ο κόσμος δεν έχει ιδέα πώς θα είναι η μάχη του έθνους μας με τον κορονοϊό εκείνη τη στιγμή.
Παρόλο που οι περισσότερες μικρές επιχειρήσεις στον κλάδο της φιλοξενίας θα χρειαστούν τα δάνεια του πακέτου τόνωσης για να μεταφερθούν σε επιχορηγήσεις για να παραμείνουν στην επιχείρηση, φαίνεται ότι το CARES ACT το έχει καταστήσει απίθανο στην καλύτερη περίπτωση. Με εκατομμύρια Αμερικανούς να χάνουν τις δουλειές τους, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι μικρές επιχειρήσεις στον κλάδο της φιλοξενίας θα δουν σημαντική πτώση στις πωλήσεις τους λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν πολλοί από τους προηγούμενους και μελλοντικούς πελάτες τους. Ωστόσο, αναμένεται να επιστρέψουν στο πλήρες προσωπικό όταν δεν έχουν αρκετές δουλειές για να το δικαιολογήσουν;
,
Το CARES ACT είναι επίσης άδικο για τις επιχειρήσεις φιλοξενίας σε μεγαλύτερες αγορές, όπου το ενοίκιο είναι υψηλότερο. Δεν υπάρχουν διατάξεις σε αυτό που να μεταβάλλουν τα ποσά των δανείων με βάση την πόλη ή το ενοίκιο που καταβλήθηκε. Η ΣΔΙΤ απλώς κατανέμει το 75% του δανείου της για εργασία και το υπόλοιπο 25% για ενοίκια και επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Αυτό ασκεί αδικαιολόγητη πίεση στις επιχειρήσεις σε μεγαλύτερες αγορές, όπως η Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο, η Ουάσιγκτον και άλλες. Πρόκειται για πόλεις όπου το κόστος ζωής είναι υψηλότερο, όπως και το ενοίκιο. Η πανδημία πλήττει επίσης ανθρώπους σε αυτές τις πόλεις σε μεγαλύτερους αριθμούς, γεγονός που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη απόκλιση στα ακαθάριστα κέρδη των επιχειρήσεων φιλοξενίας σε αυτές τις μεγαλύτερες αγορές.
Οι άθλιες 8 εβδομάδες μεταξύ της ψήφισης του νομοσχεδίου και της αναμενόμενης επιστροφής σε πλήρες προσωπικό δεν είναι σχεδόν αρκετός χρόνος για τις επιχειρήσεις φιλοξενίας να πληρούν τις προϋποθέσεις να μετατρέψουν τα δάνειά τους σε επιχορηγήσεις. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η αυθαίρετη και άδικη χρονική περίοδος θα αναβληθεί με μια τροποποίηση του CARES ACT πριν από τον Ιούνιο.